Η επιστημονική μελέτη πάνω στο Ιμαρέτ τα τελευταία χρόνια επικύρωσε ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τον τομέα της εκπαίδευσης. Για περίπου εκατό χρόνια στο ίδρυμα λειτουργούσε πρωτοβάθμιο σχολείο και μεντρεσές/ιεροδιδασκαλείο. Τα μαθήματα που διδάσκονταν οι μαθητές αφορούσαν κυρίως στις ισλαμικές επιστήμες, ήταν δηλαδή κυρίως θεολογικής φύσης. Οι τελευταίες έρευνες επιβεβαιώνουν πως, εκτός από το ιεροδιδασκαλείο, υπήρχε και σχολή μηχανικής, η οποία στεγάζονταν μάλλον στη δεύτερη και στην τρίτη αυλή του μνημείου. Δεν γνωρίζουμε ποιο ακριβώς ήταν το πρόγραμμα των μαθημάτων, όμως, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο λειτουργίας των αντίστοιχων σχολών στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 19ου αι., μπορούμε να συμφωνήσουμε πως διδάσκονταν γεωγραφία, χαρτογράφηση, φυσική και προχωρημένου επιπέδου μαθηματικά, δηλαδή θετικές επιστήμες και εφαρμογές πάνω σε αυτές.
Κατά την αποκατάσταση του μνημείου, βρέθηκαν αρκετά στοιχεία Leclanché, δηλαδή ένας από τους πρώτους τύπους μπαταρίας, τον οποίο κατοχύρωσε, το 1866, ο Γάλλος επιστήμονας Georges Leclanché. Πιθανότατα οι μπαταρίες χρησιμοποιούνταν στη σχολή για την πρακτική διδασκαλία του ηλεκτρισμού στους σπουδαστές. Πρακτικά φαίνεται πως έδιναν ενέργεια σε ηλεκτρικά κουδούνια στο Ιμαρέτ. Η μπαταρία περιέχει ένα αγώγιμο διάλυμα (ηλεκτρολύτη) χλωριούχου αμμωνίου, μια κάθοδο (θετικό ακροδέκτη) από άνθρακα, έναν αποπολωτή από διοξείδιο του μαγγανίου και μια άνοδο (αρνητικό ακροδέκτη) από ψευδάργυρο. Συνδέοντας ένα χάλκινο καλώδιο από την εξωτερική συσκευή μεταξύ της ανόδου και της καθόδου, παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα 1.5 βολτ.
