Όπως στην Ρωμαϊκή παράδοση που δεν δύναται ο άνθρωπος να πλησιάσει τον Θεό, έτσι και στον Ιουδαϊσμό ο πιστός οφείλει, κατά την ώρα της προσευχής, να καλύπτει την κεφαλή του με την κιππά , όπως και τους ώμους και το σώμα του με το ταλλίτ, ένα μεγάλο μανδήλι, που σημαίνει στα βαβυλωνιακά «ένδυμα».
Τo ταλλίτ είναι ένα μεγάλο μαντήλι, με κρόσσια στο τέλος, το οποίο φορά ο πιστός από την κεφαλή έως τους ώμους κατά την πρωινή προσευχή καθώς και σε άλλες θρησκευτικές γιορτές. Τα κρόσσια (τζίτζιζ) που κοσμούν το ταλλίτ λειτουργούν ως ενθύμηση του Νόμου της Τορά και της τήρησής του.
Στην παράδοση των Σεφαρδιτών συναντάται ταλλίτ λευκού και μπλε χρώματος και η κιππά φέρει το άστρο του Δαυίδ. Διάφοροι τύποι ταλλίτ και κιππά απηχούν τις ιδιαίτερες ιουδαϊκές παραδόσεις που έχουν αναπτυχθεί στο πέρασμα των αιώνων.
Το Σάββατο_Shabbat, την ιερή ημέρα του Ιουδαϊσμού, που θεωρείται η πρόγευση της μεσσιανικής προσδοκίας και της ευχαριστίας προς τον Θεό για την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, οι πιστοί δεν καλύπτουν την κεφαλή τους.
